ارزیابی عملکرد کارفرماهای ایرانی، غالبن ذیل دو روایت متضاد و یک‌طرفه قرار گرفته است؛ در یک روایت، کارفرمای ایرانی همچون دیوی تصویر می‌شود که به استثمار کارگرها مشغول است، و در روایت دیگر، به‌سان فرشته‌ای که رونق و پیشرفت اقتصادی کشور مرهون کارآفرینی‌ها و نبوغ فردی اوست.
در این میان، نکته‌ای که کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد این است که با تحلیل شخصیت و خصایص اخلاقی کارفرماها نمی‌توان راجع به مثبت یا منفی بودن عملکردشان قضاوتی کرد. آنچه به مراتب اهمیت بیشتری دارد، پیامدهای اجتماعی، سیاسی و اقتصادی تصمیم‌‌ها و انتخاب‌های آنهاست.
در تحقیقی که به همراه استاد گرانقدرم جناب آقای ثقفی راجع به عملکرد کارفرمایان ایرانی دهه‌ی 40 انجام داده‌ام، سعی کرده‌ایم به دور از پیش‌داوری‌های شخصی، و با رجوع مستقیم به داده‌های آماری و نیز سایر اسناد موجود، عملکرد کارفرماهای ایرانی را طی این دهه مورد بررسی قرار دهیم. چکیده‌ای از نتایج این تحقیق، در قالب مقاله‌ای با عنوان ”بنگاهداری خصوصی و کنش جمعی؛ نگاهی به عملکرد کارفرمایان ایران 50-1340“ در شماره‌ی اخیر فصلنامه‌ی گفتگو منتشر شده است.
