استادیوم، یه نفر ...

برای من، همیشه «استادیوم» یکی از خاطره‌انگیزترین فضاهای شهری بوده. خاطرات نابی که به‌ هیچ وجه با کلمات قابل وصف نیستند.
اما حالا که بحث ورود زنان به استادیوم‌ها تبدیل به یک «مطالبه‌ی مدنی» شده، تصمیم گرفتم تا وقتی که این وضعیت تبعیض‌آمیز پابرجاست، برای تماشای هیچ مسابقه‌ای به استادیوم نرم. 
البته می‌دونم که این تحریم خودخواسته هیچ تأثیری در رفع محدودیت حضور زنان در استادیوم‌ها نخواهد داشت؛ اما لااقل از اینکه در یک وضعیت تبعیض‌آمیز، طرف ظلم و ظالم رو نگرفتم وجدانم آسوده خواهد بود.

از کتاب "اقتدار" نوشته ریچارد سنت

«برای خنثی کردن ترس از وابستگی، اعتراض کردن به سلطه‌ی خدایگان‌ها کافی نیست. باید به خود تمامیت آنها حمله کرد. تنها بدین شیوه است که ما در صدد زدودن «خدایگان درونی خود» برمی‌آییم. اگر ما بتوانیم خود را قانع کنیم که سلطه‌ی دیگری بر ما، هر چه می‌خواهد باشد، امری نامشروع است، در آن صورت خواهیم توانست نگذاریم او کاری کند که ما خود را ناتوان و شرمنده احساس کنیم.»

ریچارد سنت، اقتدار، ترجمه باقر پرهام، نشر پردیس دانش، ۱۳۹۱، ص ۷۱