لزوم برقراری تناسب بین "حق" و "وظیفه"

اینکه “حد و حدود مطالبات ما از دولت روحانی باید چقدر باشد؟” سوالی نیست که بتونه به تنهایی کمکی به ما بکنه. بذاریم این سوال، دغدغه اصلی افرادی باشه که برای خودشون هیچگونه وظیفه مدنی‌ای قائل نیستند. “ما” اگه برای خودمون نقشی به عنوان کنشگر مدنی قائلیم، قاعدتن باید سوال اصلی‌مون این باشه که “با روی کار آمدن دولت روحانی، ما چه وظایفی در راستای بهبود اوضاع به عهده داریم؟”

جوابی که خودم به این سوال میدم اینه: دولت روحانی، عملن داره یک دولت ورشکسته رو تحویل می‌گیره. طبیعتن بیشتر تلاشش رو هم صرف حوزه‌های اقتصاد وسیاست خارجی خواهد کرد؛ و به ناچار نمی‌تونه توی سایر حوزه‌ها ابتکار عمل داشته باشه. حالا که دولت، آمادگی عملی کوچک شدن و عقب‌نشینی از حوزه‌هایی مثل فرهنگ رو داره، مشارکت فعالانه و مستمر ما می‌تونه کوچک شدن دولت رو تسریع و تسهیل کنه. در این راستا، اصلی‌ترین مطالبه ما از دولت آقای روحانی می‌تونه این باشه که فضای امنیتی موجود رو از بین ببره و حداقل‌های لازم برای انجام فعالیت‌های فرهنگی رو تأمین بکنه.

محض یادآوری: یکی از شعارهای انتخاباتی میرحسین موسوی این بود: “دولت فرهنگی، فرهنگ غیردولتی”